سلام
راستش این چند روز خبرهایی که شنیدیم خیلی خوب نبود
خبر فرو ریختن ساختمون فلاسکو خبری نیست که بخواهیم ازش به سادگی رد بشیم.
به نظرم ریختن ساختمون از یه طرف و اینکه یه عده انسانی که واسه جون مردم خودشون رو وقف مردم می کنند و بعد تازه خودشون گرفتار میشن خیلی درداوره. اینکه بشنوی یه مادر برای اینکه فرزندشو میون این آوارها پیدا کنه ضجه میزنه و خدا خدا می کنه بچهش پیدا بشه.
خدایا ما میدونیم تو قصاب نیستی و هرچه که این چندروزه پیش اومده یا به عمل ما بر میگرده یا حکمت تو است.
خیلیها این چندروزه درباره این حادثه حرف زدند مطلب نوشتند فیلم گرفتند و…. اما من میخوام بگم ما چقدر باید بی احتیاط باشیم که بعد تازه می گیم ما درباره این ساختمون هشدار داده بودیم؟ ما چقدر باید بی احتیاط باشیم که هنوز از واژگونی قطار ۳ ماه نگذشته از بروز حادثه های این چنینی خودداری کنیم؟ مگر چقدر می شه با سیاسی کاری نسبت به این موضوعات برخورد کرد؟چرا مسؤولین ما محکم نیستند؟ چرا راه فرار به جلو را برای رفع مسؤولیت از خود انتخاب کردند؟
و هزاران سؤال دیگه که بی جواب شاید بمونه. اما من یه چیزی میگم که احتمالن کمتر شنیدید. آیا این اتفاق که یک شوک جدی بر کشور ما بود دلایلی غیر از این حرفهایی که این چند روز شنیدیم هم داشت؟ میتونم بپرسم امروز چند درصد اجناسی که خودمون می فروشیم واقعاً در آن دخل و تصرف می کنیم یا نه؟ چقدر در کاری که بهمون سپرده میشه دقت داریم؟ آیا خدایی نکرده دل یه فقیری رو شکستیم؟ آیا اونایی که پولشون از پارو بالا میره با عملشون دل فقیری رو به درد آوردند یا نه؟ آیا اون کسانی که شبها به هر نحوی تو خیابونها کورس میگذارند به این فکر کردن؟ چقدر این کارشون بار روانی منفی بر جامعه میگذارد؟ چقدر به عمری که داریم فکر می کنیم؟ آیا باور داریم اگه هر عملی چه خوب یا بد رو انجام می دیم در دنیا هم یه نتیجه ای واسمون داره؟
البته حرف زیاده فقط می گم یه کم به خودمون و دور و اطرافمون بیشتر فکر کنیم
سعی کنیم خودمون باشیم و از این حادثه ها عبرت بگیریم.

این شهدای آتش نشان خیلی مرد بودند همینکه شنیدند یه جایی تو کشور یکی از ساختمونهای تهران آتیش گرفته و مردم در خطرند خودشون رو به محل حادثه رسوندند اما خودشون رو فدای مردم کردند.
درود بر این مردان مرد و سلام به همشون!