سلام
من در سایت قصد دارم
تا همه کسانی که از اینجا بازدید میکنند رو با امکانات و توانمندیهای نابینایان آشنا کنم
هرکسی در اینباره پیشنهاد و نظری هم داره
کامنت بگذاره و پیشنهاد بده
اما در اولین پست
میرسیم به
(ماشین پرکینز از دیروز تا امروز)
خب میدونید یکی از ابزارهای نوشتن نابینایان
ماشین تایپی به نام پرکینز هست
من از روزنامه ایران سپید مطلبی رو با همین موضوع انتخاب کردم
بخش اولش رو بخونید
تا بخشهای بعدی هم از راه خواهد رسید.

*****
* ماشین پرکینز، از آغاز تا امروز: ماشین تایپ پرکینز را میشود یکی از مشترکات نابینایانِ آشنا به بریل در سر تا سر دنیا به حساب آورد. دشوار میتوان نابینایی
را پیدا کرد که بریل بداند و تا به حال نامی از این دستگاه نشنیده باشد یا برای نوشتن، به آن اعتماد نکرده باشد. علیرغم این شهرت جهانی، اما کم پیدا میشوند
آنهایی که بدانند قصه تولید و جهانی شدن این ماشین چیست و در طول سالیان، چه بر آن گذشته است.

وقتی «Michael Anagnos» در ۱۸۷۶ به عنوان دومین مدیر مرکز پرکینز انتخاب شد، از عمر چاپخانه بریل این مرکز چیزی حدود چهل سال میگذشت. در طول این چهار دهه، این
چاپخانه همیشه با کمکهای مردمی که عموماً هم با زحمت بسیار فراهم میشد سر پا مانده بود، اما اناگنوس مصمم شد تا تمام تلاشش را بر روی بینیاز کردن این چاپخانه
از جمعآوری کمکهای مردمی متمرکز کند. او که در جمعآوری کمکهای مردمی ید طولایی داشت، توانست مبلغ ۱۰۰ هزار دلار را به عنوان وقف برای این چاپخانه فراهم کند
تا این مرکز دیگر نیازی به کمکهای خیریه برای گرداندن چاپخانه اش نداشته باشد. چاپخانه را هم به نام Samuel Gridley Howe، بنیانگذار پرکینز و پدرزن خود، نامگذاری
کرد. به کمک همین پشتوانه مالیِ فراهم شده، مدیران پرکینز توانستند کار این چاپخانه را گسترش دهند و کتابهای بریل و انواع ابزارهای آموزشی مثل لوح ریاضی و نوشت
افزار را برای نابینایان در سراسر آمریکا تولید کنند.

در دهه پایانی قرن نوزدهم، تلاشهایی برای طراحی یک ماشین تایپ بریل در آمریکا آغاز شد که اولینش متعلق به فردی است به نام Frank H. Hall که در آن زمان، مدیر
مرکز آموزشی نابینایان ایالت ایلینوی بود. این ماشین با طراحی ساده و تر و تمیزش توانست انقلابی را در صنعت تولید ماشین تایپ به وجود آورد. چرا که به دنبال
این اتفاق، پرکینز و سایر تولید کنندگان محصولات نابینایی به فکر تولید ماشین تایپ افتادند. همه تولیداتی که در آن زمان انجام شد، یک اشکال مهم و کلیدی داشتند
و آن هم اینکه به دلیل دستساز بودن دستگاهها، هر ماشین طراحی خاص خود را داشت و کاربران در هنگام تایپ ممکن بود با مشکلات پیشبینی نشده ای مواجه شوند. ماجرای
دستساز بودن همچنین باعث شده بود تعمیرات این دستگاهها و در مواقعی تعویض قطعات خراب آنها کاری بسیار دشوار باشد. مؤسسه پرکینز، در طول سی سال، انواع مختلفی
از ماشینهای تایپ را طراحی و تولید کرد که همگی با همین اشکال مواجه بودند. در سالهای بعد از ۱۹۳۰، فدراسیون نابینایان آمریکا با همکاری L.C. Smith، از تولید
کنندگان ماشین تایپهای معمولی، ماشین نسبتاً مناسبی را تولید کرد، اما این ماشین، هم بسیار سنگین بود و هم اینکه نمیشد آن را جزو ماشینهای با دوام به حساب آورد.
این شد که این فدراسیون تصمیم گرفت برای ادامه تولیداتش، به سراغ مرکز پرکینز برود. «ادامه دارد» 

منبع: روزنامه ایرانسپید مورخ ۸ بهمن ۱۳۹۴