دوستانی که بخش اول را نخوانده اند به
اینجا
مراجعه کنند.
* ماشین پرکینز، از آغاز تا امروز: «بخش پایانی»: در شماره پیشین این گزارش، خواندیم که قصه تولید ماشین تایپ بریل تا به آنجا پیش رفت که در دهه سی قرن بیستم،
بنیاد نابینایان آمریکا تصمیم گرفت برای تولید یک ماشین قابل اعتماد، دست به دامان مرکز پرکینز بشود تا مگر بتواند با بهره گیری از تجربیات آن مرکز در تولید
محصولات ویژه نابینایان، ماشینی مطمئن و با دوام تولید کرده و در اختیار نابینایان قرار دهد. پرکینز، تولید ماشینهای تایپ امروزیش را مدیون یک مهاجر انگلیسی
است که گویا دستی هم بر آتش حوزه های مختلف طراحی و تولید داشته است. «David Abraham»، در میانه دهه سی در مؤسسه پرکینز مشغول به کار شد. در واقع آنچه که مسؤولین
پرکینز را نسبت به جذب او متمایل میکرد، توانایی و خلاقیت بسیار بالای این تولیدگر در عرصه های مختلف بود. از همان موقع، تلاشهای شبانه روزی آبراهام برای طراحی
یک ماشین قابل اعتماد شروع شد. به مدت پنج شش سال، عصرها و شبها را بیوقفه در کارگاه خود در زیرزمین خانه اش تلاش کرد تا توانست به الگوی قابل اتکایی از ماشین
تایپ بریل دست پیدا کند.
تلاشهای آبراهام، سر انجام در ۱۹۴۱ نتیجه داد، اما در آن روزها، آمریکا درگیر جنگ جهانی دوم بود و محدودیتهای سنگینی در حوزه تولیدات داخلی در آن کشور وضع شده
بود. همین مسأله، باعث شد این دستگاه تایپ به تولید انبوه نرسد و فقط دانشآموزان ساکن در مؤسسه پرکینز بتوانند از آن استفاده کنند. ماشین تولید شده به سرعت
توانست رضایت دانشآموزان را به خود جلب کند. سیستم کاغذ گذاشتن ساده تر شده بود. فاصله گذاریها منطقیتر انجام میشد. ماشین نسبت به ماشینهای قبلی بسیار سبکتر
طراحی شده بود و دکمه ها به گونه ای سبکتر و قابل دسترستر در اختیار کاربران قرار گرفته بودند.
در سال ۱۹۴۶ و با پایان یافتن جنگ جهانی، هیأت امنای پرکینز تصمیم گرفت ماشین تایپی را که آبراهام طراحی کرده بود، به تولید انبوه برساند. بیتردید، انجام این
پروژه، بدون استفاده از کمکهای خیریه امکانپذیر نبود. از همین رو، از سوی این مرکز، تلاشهایی در سر تا سر آمریکا برای جذب کمکهای خیریه آغاز شد. نمایشگاههایی
برای ارائه ماشین تایپ جدید برگزار شد و در کنار آن، رایزنیهایی هم با مراکز مختلف خیریه به انجام رسید. فرایندی که بیش از پنج سال به طول انجامید و در این
پنج سال، نیمی از سرمایه ای که انتشارات پرکینز اندوخته بود، به این کار اختصاص یافت. سر انجام، تلاشها به ثمر نشست و پرکینز توانست با همکاری بنیاد نابینایان
آمریکا، بیش از چهل هزار دلار وام دریافت کند و اولین خط تولید ماشین تایپ پرکینز را با ظرفیت دو هزار دستگاه و به قیمت ۷۰ دلار برای هر دستگاه راه اندازی کند.
آنچه امروز به عنوان ماشین پرکینز شناخته میشود، با تغییراتی بسیار اندک، همان ماشینی است که آبراهام، هشت دهه پیش از این طراحی و تولید کرده بود.
منبع, روزنامه ایران سپید ویژه نابینایان